 |
|
|
Home | Z Katechizmu | Stałe Konfesjonały | Literatura | Porady | FAQ | Inne |
|
|
Dekret Świętej Kongregacji Kultu Bożego Pan nasz, Jezus Chrystus, przez misterium swojej śmierci i zmartwychwstania pojednał ludzi z Bogiem (por. Rz 5, 10). Tę posługę jednania powerzył w osobach Apostołów Kościołowi (2 Kor 5, 18 nn), który ją spełnia niosąc ludziom dobrą nowinę o zbawieniu i udzielając im chrztu w wodzie i Duchu Świętym (por. Mk 28, 19). Zdarza się jednak, że chrześcijanie z powodu ludzkiej ułomności "porzucają swoją pierwotną miłość" (por. Ap 2, 4), a nawet przez grzechy zrywają więź przyjaźni z Bogiem. Dlatego dla odpuszczenia grzechów popełnionych po chrzcie Chrystus Pan ustanowił specjalny sakrament pokuty (por. J 20, 21-23), który Kościół wiernie sprawował przez wieki, w różny wprawdzie sposób, lecz zachowując jego istotne elementy. Drugi Sobór Watykański postanowił: "Obrzędy i formuły sakramentu pokuty należy przejrzeć i ująć tak, aby jaśniej wyrażały naturę i skutek tego sakramentu" (KL 72). W nowych obrzędach dla podkreślenia społecznego aspektu sakramentu, oprócz obrzędu pojednania jednego penitenta przygotowano obrzęd wielu penitentów, w którym indywidualna spowiedź i rozgrzeszenie zostały włączone w liturgię Słowa Bożego. Oprócz tego na pewne okoliczności przygotowano obrzęd pojednania wielu penitentów z ogólną spowiedzią i rozgrzeszeniem, zgodnie z normami pastoralnymi w sprawie ogólnego rozgrzeszenia pastoralnego, wydanymi przez Świętą Kongregację Doktryny Wiary w dniu 16 czerwca 1972 (por. AAS 64 [1972] ss. 510-514). Kościół nieustannie wzywa swoich wiernych do nawrócenia i odnowy. Chcąc zaś, aby ochrzczeni, którzy po chrzcie zgrzeszyli, uznali grzechy popełnione przeciw Bogu, siostrom i braciom oraz aby mieli w sercu prawdziwą skruchę, stara się przygotować ich do sprawowania sakramentu pokuty, wzywając ich, aby uczestniczyli niekiedy w nabożeństwach pokuty. Dlatego Święta Kongregacja ustanowiła normy kierujące odprawianiem takich nabożeństw oraz przedłożyła ich wzory, które Konferencje Biskupów mogą dostosować do potrzeb swoich krajów. Papież Paweł VI swoją powagą zatwierdził obrzędy pokuty przygotowane przez Świętą Kongregację Kultu Bożego i polecił je ogłosić, aby zastąpiły odpowiednie rozdziały dotąd obowiązującego Rytuału Rzymskiego. Obrzędy te, opracowane w języku łacińskim, wchodzą w życie natychmiast po ukazaniu się w druku, natomiast przekłady na języki krajowe wejdą w życie w terminie ustalonym przez Konferencje Biskupów po przyjęciu przekładów na języki krajowe i zatwierdzeniu ich przez Stolicę Apostolską. Dekret obowiązuje bez względu na wszelkie przeciwne zarządzenia. W siedzibie Świętej Kongregacji Kultu Bożego, dnia 2 grudnia 1973, w
pierwszą niedzielę Adwentu. Prot. n.800/73
Obrzędy pokuty dostosowane Wprowadzenie teologiczne i pastoralne I. Misterium pojednania w dziejach zbawienia 1. Bóg Ojciec okazał swoje miłosierdzie przez Chrystusa, jednając z sobą wszystko, co jest na ziemi i co jest w niebie, przywracając pokój przez Jego krew przelaną na krzyżu (por. 2 Kor 5, 18 n; Kol 1, 20). Syn Boży, stawszy się człowiekiem, przebywał między ludźmi, aby wyzwolić ich z niewoli grzechu (por. J 8, 34-36) i wezwać z ciemności do swojego przedziwnego światła (por. 1 P 2, 9). Swoje dzieło na świecie rozpoczął od głoszenia pokuty wzywając: "Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii" (Mk 1,15). To wezwanie do pokuty, które już przedtem rozbrzmiewało w ustach proroków, przez nawoływanie Jana Chrzciciela przygotowało serca ludzi na nadejście królestwa Bożego. Przyszedł on "głosząc chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów" (Mk 1,4). Jezus zaś nie tylko wzywał ludzi do pokuty, aby porzucili grzechy i z całego serca nawrócili się do Boga (por. Łk 15), lecz także przyjmując grzeszników, pojednał ich z Ojcem (Łk 5, 20.2-32; 7, 48). Uzdrawiał również chorych, aby dać dowód, że ma władzę odpuszczania grzechów (por. Mt 9, 2-8). Wreszcie sam umarł za nasze grzechy i zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia (por. Rz 4, 25). Rozpoczynając zbawczą mękę, w tę noc, w której został wydany (por. Mszał Rzymski, 3 Modlitwa eucharystyczna), ustanowił Ofiarę Nowego Przymierza w swojej Krwi na odpuszczenie grzechów (por. Mt 26, 28), a po zmartwychwstaniu zesłał Ducha Świętego na Apostołów, aby mieli władzę odpuszczania i zatrzymywania grzechów (por. J 20, 19-23), powierzył im również posłannictwo głoszenia w swoim imieniu pokuty i odpuszczania grzechów wszystkim narodom (por. Łk 24, 47). Piotr, któremu Chrystus powiedział: "Tobie dam klucze królestwa niebieskiego, cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19), posłuszny poleceniu Pana, w dniu Pięćdziesiątnicy głosił odpuszczenie grzechów przez chrzest: "Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych" (Dz 2,38). Od tego dnia Kościół nigdy nie przestał wzywać ludzi do nawrócenia z grzechów i przez sprawowanie pokuty ukazywać zwycięstwo Chrystusa nad grzechem. 2. To zwycięstwo nad grzechem jaśnieje przede wszystkim w chrzcie, przez który dawny człowiek zostaje ukrzyżowany razem z Chrystusem dla zniszczenia skażonej grzechem natury po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu, lecz zmartwychwstając z Chrystusem żyli odtąd dla Boga (por. Rz 6, 4-10). Dlatego Kościół wyznaje wiarę "w jeden chrzest na odpuszczenie grzechów". W ofierze Mszy uobecnia się męka Chrystusa, a Kościół ofiaruje Bogu na zbawienie całego świata Ciało za nas wydane oraz Krew wylaną na odpuszczenie grzechów. W Eucharystii bowiem Chrystus jest obecny i złożony na ołtarzu jako "ofiara naszego pojednania" (por. Mszał Rzymski, 3 Modlitwa eucharystyczna), aby przez Ducha Świętego "zjednoczyć nas wszystkich" (por. Mszał Rzymski, 2 Modlitwa eucharystyczna). Ponadto, nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, powierzając swoim Apostołom oraz ich następcom władzę odpuszczania grzechów, ustanowił w swoim Kościele sakrament pokuty, aby wierni, którzy po chrzcie świętym popełniają grzechy, mogli pojednać się z Bogiem przez odnowienie w łasce (por. Sobór Trydencki, Sesja XIV, Sakrament pokuty, rozdz. 1: Denz.-Sch. 1668 i 1670; kan. 1: Denz-Sch. 1701), Kościół bowiem ma "i wodę, i łzy: wodę chrztu i łzy pokuty" (św. Ambroży, Epist. 41,12: PL 16,1116).
Dekret Świętej Kongregacji Kultu Bożego
|
|
Home | Z Katechizmu | Stałe Konfesjonały | Literatura | Porady | FAQ | Inne |